گیمرها ساعتهای بیشماری را صرف نجات شاهزاده خانم ها، جا خالی دادن در میان گلوله ها و تکه تکه کردن هیولاها کردهاند. چه چیزی ما را به انجام مکرر به این تجربیات سوق می دهد؟ چه چیزی آنها را مجذوب بازیهای ویدیویی کرده است؟
محققان در سراسر جهان دههها را صرف بررسی تأثیرات بازیها بر جامعه ما کردهاند: اینکه چگونه مانع یا عامل خشونت، الهامدهنده یک خلاقیت یا گسترشدهنده تنبلی میشوند. با این حال، مردم به ندرت در وهله اول میپرسند که چرا بازی میکنیم. چه چیزی ما را وادار میکند تا سکه جمع کنیم، بیگانگان را بکشیم و یا تا سه صبح از دیوار مقبرههای باستانی بالا برویم؟
روانشناسان و جامعه شناسان تازه درحال درک این موضوع هستند که چرا توانایی انسان برای بازی کردن بسیار قدرتمند است. اما حل کردن رمز و راز پشت این میل ممکن است بیشتر از آنکه به وسواس ما در درک این مسئله کمک کند، میتواند جامعه را به روشهای قدرتمندی تغییر دهد و بهبود بخشد.
بن ریوز(Ben Reeves) نویسنده پرکار در حوزه بازیهای ویدیوئی است مقالهای در مورد علل روانشناختی تمایل ما به بازی نگاشته است. در بخشی از این مقاله او می گوید: در طول قرنها، ما به سمت تجربیاتی گرایش پیدا کردهایم که باعث میشوند احساس شایستگی، استقلال و مرتبط بودن بیشتری کنیم، چون این تجربیات به ما احساس خوبی میدهند و ما را از نظر روانی سالم نگه میدارند. این نیازها را میتوان به روشهای مختلف برآورده کرد: از طریق کار، مدرسه، دوستان، ورزش و سرگرمی ها. با این حال، جامعهشناسان کم کم متوجه شده اند که بازیهای ویدیویی یکی از اغواکنندهترین فعالیتها هستند، زیرا که نیازهای روانشناختی ما را کارآمدتر از تقریباً هر فعالیت دیگری برآورده میکنند.
